Ode aan een dorp en zijn avondvierdaagse

Om nog even terug te komen op de voorbije week; voor thuisblijvers zal een avondvierdaagse weinig meer zijn dan strompelend over elkaars benen in lange rijen over stoffige bospaden defileren.

Toegegeven, uit mezelf zou ik er niet snel op komen. Gezond lijkt het me verder ook niet; menig arts zal afraden om zich bij tropische temperaturen door wolken smog en laaghangend fijnstof in te spannen, al is sjokken een betere omschrijving.

Toch is het altijd weer een erg fijn midweekje. Een mens beklimt weer eens de Maarnse berg om van bovenaf verlekkerd neer te zien op het kristalheldere water van de oude zandafgraving.

Opvallend waren ook de volgepakte auto’s met Pools nummerbord die in opperste verbazing over zoveel volk na kennelijk gedane arbeid over hetzelfde bospaadje naar hun tijdelijke verblijf op de camping hobbelden.

Wat staan er trouwens mooie huizen midden in het bos! Verder viel me op: de heerlijke lommer van de Noord-Driebergse straten  afgezet tegen de sociale dwang die ik door de nieuwbouwwijken bezuiden de Hoofdstraat voelde kruipen.

Allesoverheersend tijdens zo’n avondvierdaagse is het dorpsgevoel. Je blijft groeten onderweg, want je komt iedereen tegen, van vroeger, van nu, van heel vroeger, van school, de winkel, voetbal, werk, van op straat.

De avondvierdaagse is een sociaal feest met een enkele verdwaalde asociaal tussen massa’s goede mensen. Dat is de gelukkige constatering van iemand die ooit spoog op huisje-boompje-beestje, maar op zijn tiende vaderdag alweer zijn vierentwintigste lauwer mocht ontvangen.

Leve het dorp.

______________

Waardeer dit artikel!!

Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!

Geef een reactie