Ik lees in de Volkskrant dat Sietz Leeflang is overleden. Begin van deze eeuw had ik veel contact met hem, omdat ik toen vaak productrecensies schreef voor de krant. Leuke tijd was dat, vol leuke stukjes. Mede dankzij Sietz.
Bijvoorbeeld schreef ik over zijn waterloze toilet die de rioolmaffia zou kunnen uitschakelen. Of schreef ik over stralingswarmte, waarmee een einde zou kunnen komen aan de cv-idiotie. Vanalles over bouwen ook, Sietz had al een energieneutraal huis voordat we wisten wat dat was.
We verschilden een generatie. Bij het voorbereiden van dit stukje stuit ik nog op een column van Henk Hofland, die gewag maakt van de slimme redacteur Leeflang -toen was Sietz even journalist- die van een klappertjespistool een mechaniek maakte waarmee je de reclame op tv de nek kan omdraaien.
Eens ging ik bij hem op bezoek, bij het station stond Sietz trots te wachten naast zijn geelektrificeerde Renault 5. Ook daarin liep hij weer voorop, al zal hij feitelijk achteraan hebben gereden, want de topsnelheid van zijn Renaultje lag rond de 50 km/u.
We liepen rond in zijn gebouwen, veel hout en veel simpel. Ik keek mijn ogen uit, zo leuk. In alle hoeken spitsvondigheden. Houten constructiepalen conserveren door er een gaatje in te boren en daar af en toe wat plantaardige olie in te gooien, dat doe ik nu nog steeds.
De bureaus in zijn kantoor had Sietz omgeven door warmtemuren, muren met warme waterleiding op romphoogte. Dat zullen alle huizen binnenkort wel hebben, dacht ik toen, maar bouwers zijn vijftien jaar later blijven steken bij vloerverwarming. En vloerverwarming, mwah, daar was Sietz niet kapot van.
Later schreef ik dankzij een tip van Sietz nog een stukje over The Wheel, een auto waar de elektromotor in de wielen zit. Nog steeds niet doorgebroken, maar uiteindelijk wel de oplossing, daar ben ik van overtuigd. De mensheid evolueert maar traag.
Sietz was ziener, pionier en non conformist tegelijk, dan loop je wel erg ver voorop. Dan wordt je eenzaam en dat idee kreeg ik wel een beetje. Hij had jaren eerder al gebroken met De Kleine Aarde, dat hij zelf had opgericht maar kennelijk teveel compromissen sloot.
En toen was er ook de dag dat ik een telefoontje kreeg van Sietz: of ik geen interesse had om zijn onderzoekscentrum 12ambachten over te nemen. Ik was verbaasd, voelde me vereerd, maar moest toch echt nee zeggen.
Drie kleine kinderen, dik sociale omgeving, mevrouw met fijn werk. En niet geestdriftig genoeg en ook geen pionier. Bovendien wilde ik de wereld blijven bereizen. Met vieze vliegtuigen.
Het speet me, want ik had ontzag voor wat hij had gedaan. En nu ik door zijn leven heen google nog veel meer. Omdat je zoveel ziet waaraan zijn ideeen ten grondslag liggen. Daar mag Sietz trots op zijn.
Waardeer dit artikel!!
Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.
NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!