In Memoriam: Anna Bukhari

الله يرحمة – Anna Bukhari


untitled – photo by Anna Bukhari

Het is oktober 1997 en ik gids een groep Nederlanders dwars door Jemen. We trekken in zestien dagen door het ruwe bergland, waar de huizen dezelfde kleur hebben als de kliffen waaraan ze hangen. Zestien Hollanders, in drie stoffige Landcruisers met chauffeur, van Sanaa naar Taizz, naar de Rode zee van Mokha en Kokha, langs Hudeida terug de bergen van Haraaz in. We kauwen qat in Manakha, lachen om het wapentuig in de suq al Talh, lopen over de lemen muur van Saadah, bekijken de laatste Joden en keren via het even wilde als fotogenieke Shihara terug naar Sanaa.

In de groep ook een aantal leeftijdsgenoten, waaronder een rijzige jonge vrouw, net als ik dertig. Een architecte, en ze zuigt het land op. Anna Bukhari heet dan nog Anna Chris en ze vraagt me de oren van de kop. De laatste nacht slapen we buiten op het dak van een van de langste huizen van de oude stad van Sanaa. Boven ons de sterren, om ons heen die monumentaal mooie stad, badend in het koor van muezzin. Op weg naar het vliegveld help ik Anna Chris aan de naam van een in Jemen gespecialiseerde professor en verwijs haar naar het Yemen Language Center.

Twaalf jaar later heet ze Anna Bukhari en spreekt ze vloeiend Arabisch, met Jemenitisch dialect. De verwijzingen hebben geleid tot een specialisme dat zijn weerga in Nederland niet kent. Anna klopt nog eens digitaal op mijn deur, want ze wil het journalistieke pad op. We schrijven samen een artikel en maken plannen voor nog meer, die maar niet willen materialiseren.

Ik vraag haar waarom ze Bukhari heet, want ik ken alleen Nourdin Boukhari, een elegante Marokkaans-Nederlandse voetballer, maar die kan ik niet rijmen met Anna. Dan vertelt Anna over Buhkara, een stad ver in Oezbekistan, waarover ze al van kindsaf droomt. We reizen uit elkaar, maar blijven elkaar volgen, van afstand, chatten over de flaters die de media maakt als het over Jemen gaat. Ik denk veel van Jemen te begrijpen, maar weet dat het nog lang zoeveel niet is als Anna doet. Vandaar dat ik Anna bel als ik pardoes gevraagd wordt voor een praatje op de radio, want ik ben dan al twee jaar niet in Jemen geweest en Anna was net een weekje terug. Anna doet het goed, ze vragen haar vaker, vooral als de ogen van de wereld ineens naar de bodem van het Arabisch schiereiland schieten en duiding nodig is.

Dan volgen de gebeurtenissen elkaar snel op. Eerst crasht mijn harde schijf leeg, inclusief Anna’s foto’s uit ‘96, inclusief de mails heen en weer. Dan breekt oorlog daadwerkelijk uit in Jemen en staat ineens op facebook dat Anna Bukhari er niet meer is. Nederland, de wereld, maar vooral Jemen zal haar node missen.

Stukje verscheen vandaag 3 oktober 2015 in Zemzem.
Voor meer foto’s en artikelen van Anna:
www.annabukhari.nl

______________

Waardeer dit artikel!!

Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!

Geef een reactie