De herbergierster van Ouadane

Voor tijdschrift Oneworld bracht ik eind november 2017 een bezoek aan Zaida Bilal, aubergiste te Ouadane, een oude Mauretaanse karavaanstad in  Mauretanië. Na Ouadane begint de Sahara.

Een dag uit het leven
van Zaida Mint Bilal

Je ziet, het is een soort motel. Rechts in de hoek, bij die witte auto zie je de deur naar de kamer van Zaida zelf, aansluitend naar rechts twee gastenkamers (met douche/toilet voor 4000 ougiyas). Recht vooruit achter de palm het keukentje, links daarvan wordt een nieuwe gebouwd. Links daarvan de zitkamer waar men in kussens zakt en eindeloos praat en nog eindelozer thee drinkt en vervolgens twee personeelskamertjes en nog een hoekje van de (omgevallen) tent waar alles twintig jaar geleden mee begon.

Opdracht van Oneworld was tien tot vijftien momenten te fotograferen om een indruk te krijgen van de werkdag van de geportretteerde. Welnu:

Een dag uit het leven
van Zaida Mint Bilal

07:15 uur. Thee drinken is belangrijk in Mauretanië, hier drink ik thee met mijn zus.  Sterke zoete thee in kleine kopjes, waarvan je er elke ronde drie krijgt. Minder kan niet. Ik heb twee jongens in dienst die de hele dag alleen maar thee maken.

07:55 uur.  De tandartsen gaan vroeg op pad, naar klinieken in de buurt. Ze zijn hier twee weken, dat is goede klandizie. Ik heb ook lang een team van Repsol gehad, die zochten naar olie en mineralen in de buurt. Zij hebben me door de periode geholpen dat er bijna geen toeristen kwamen.

09:00 uur.  Ik ga met de auto naar de markt, in de stad boven. De auto is eigenlijk veel te hoog voor me, maar wel lekker groot. Heb ik te leen van een Franse vriend, die is nu in Frankrijk.

09:05 uur. Dit is mijn oudste zoon Salim en zijn vriend Mohammed, ze gaan ook naar de stad, een deel van de tandartsen heeft daar net de kliniek geopend. Salim had geen zin om verder te leren en werkt nu voor mij.

09:15 uur. Elke ochtend rijd ga ik naar boven, naar de markt in de stad Ouadane, voor groente en vlees. Vandaag kameel en groente voor de tajine, daar maak ik crepes (pannenkoekjes) bij, dat is de lokale specialiteit van Ouadane.

11:00 uur. Einde van de ochtend doe ik de kamers. Ik heb er nu acht, allemaal met douche en toilet. Twintig jaar geleden begon ik met alleen een tent. Ik had dat eerste jaar in totaal zes gasten en moest water aanslepen in jerrycans.

12:30 uur.  Tegen de middag begin ik met de avondmaaltijd: kameel- en groentetajine met crepes, dat is populair bij de toeristen. Dit doe ik nu nog in mijn oude keukentje, hiernaast bouw ik al aan een nieuwe keuken.

13:00 uur. Dat is mijn neefje Mukhtar en zijn vriendje, ook Mukhtar. Ze brengen de schillen naar de geiten van Mukhtar, zijn familie woont hiernaast. Behalve mijn eigen familie en die van mijn zus zijn er nog twee, drie families afhankelijk van mij omdat ze hier werken of spullen leveren.

15:00 uur. Zo ben ik ook begonnen, met vanaf een kleedje spulletjes verkopen aan toeristen. Maar dat schoot niet op. Stukje land gekocht, tent erop en bord ‘auberge’ ernaast. Iedereen zei: die is gek, maar beetje bij beetje, huisje, muurtje, waterleidinkje, ben ik tot hier gekomen. Nu kan ik twintig gasten ontvangen. Met tenten en campers wel veertig.

16:00 uur. De oude Nokia is de belangrijkste telefoon, daar krijg ik de reserveringen op door. Die smartfoon is alleen om op facebook en zo te kijken. Daar las ik laatst een stuk in de Guardian, over mij. Daar stond dat ik afstammeling ben van slaven, daar was ik boos over. Zulke dingen zeg je niet.

16:30 uur. De zaken gaan nu weer beter, toeristen keren eindelijk weer terug. Reisorganisaties zijn tien jaar weggebleven omdat onze regio roodgekleurd werd door de ambassades. Het was zogenaamd te gevaarlijk, terwijl er hier nooit wat gebeurde.

19:00 uur. Mijn oorkondes, daar ben ik zeker trots op. Ik heb drie onderscheidingen van de regering in Nouakchott, omdat ik een selfmade woman ben, initiatief heb genomen en het toerisme een impuls heb gegeven.

20:00 uur.  ’s Avonds kan ik even relaxen. Dan bel ik mijn jongste zoon, die studeert in Nouadhibou. Ik bel hem dagelijks, want een jonge jongen in de stad, die moet je in de gaten houden. Hij woont bij zijn vader, daarvan ben ik gescheiden, omdat we elkaar niet meer begrepen.


Deze foto is genomen vanaf het dak van het nieuwste gebouw, daarin drie luxe kamers, met airco dus ook, voor 8000 ougiyaas. En een veranda waar je lekker kunt eten. Buiten beeld ook nog nog hutjes voor 2000 ougiyas en je mag overal voor 1000 je tent opzetten en er is natuurlijk een parkeerplaats voor de overlanders.  Zelf heb ik heerlijk op het dak geslapen voor duizend ougiyas, dat is omgerekend ongeveer €2,50. Achter het complex zie je de berg waarop oud (l)  en nieuw (r) Ouadane ligt. Dat is vijf minuten lopen.

Ouadane is ongeveer drie uur rijden (ook over zandwegen) vanaf Atar, de hoofdstad van de regio Adrar, in centraal Mauretanië. Tussen de twee steden in heb je nog Chinguetti, een keioude karavaanstad waarvan twee eerdere versies onder het zand verdwenen .

Na Ouadane rijd je het Adrarplateau af en betreed je de echte Sahara, die pas duizend kilometer verder weer wordt onderbroken door de beroemde Malinese karavaansteden.

Chez Zaida heet ook wel Auberge Vasque.  Zaida bereik je het snelst per telefoon, via facebook kan ook.

______________

Waardeer dit artikel!!

Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!

Geef een reactie