Dansschooltje in Praia

Een groepje jongeren hangt rond voor een hoekpand in het oude centrum van de Kaapverdische hoofdstad Praia. Het lage pand is hermetisch gesloten, op de brede deur prijkt in een halve boog een naam: ”.

Overal in Praia hangen mensen rond, veel werk is er niet, maar dit groepje toont zich meer energiek dan doelloos. Klopt, het wachten is op het moment dat de deuren van de associação zich openen en ze mogen gaan dansen in het dansschooltje.

Dansen is hun lust en hun leven, zegt Tina, zestien jaar oud en gezegend met stel forse handen en voeten, brede schouders en een stoer hoofd. Samen met haar vriendinnen Andrea en Samalha komt ze hier elke avond, of anders toch zo vaak mogelijk.

Hoe laat de les vandaag begint, dat weten de meiden niet, maar wat doet het ertoe, het is mooi weer en altijd gezellig op straat. Klokslag acht uur komt een kleine, gespierde man met rastavlechten gedecideerd aanlopen, sleutels rinkelend in zijn handen: Zeca is vandaag de dansleraar en opent de deuren.

De vijftien grote en kleine kinderen stromen het dubbele lokaaltje binnen, domicilie van de fameuze muziek-en dansgroep Raiz di Polon. De jongeren hijsen zich in hun stretchy dansbroeken, alle deuren en luiken gaan open, de avondkoelte waait binnen en de percussionist zet een strak ritme in.

Voorbijgangers blijven staan om Romario, twaalf jaar oud en drie turven hoog, maar o zo soepel en krachtig, de kindergroep te zien leiden in het kleine lokaaltje, met strenge blik. ”Niet zo wild,” zet hij zijn frivole leeftijdgenoten op hun plek, ”ingetogen moet je dansen” en Romario doet een stukje voor.

Het zit erin dat Romario volgend jaar naar de grote zaal mag verhuizen, waar Zeca zijn leerlingen aan een lange intensieve warming-up onderwerpt. Tina, Andrea en Samalha staat het zweet op het voorhoofd, en echt begonnen met dansen zijn ze nog niet eens.

”Er komen hier dagelijks rond de dertig studenten,” vertelt de Amerikaan Jeff Hessney, producer van Raiz di Polon, net terug van een tournee door West-Afrika en met een tournee door Nederland voor de boeg. ”Formeel bestaat het dansschooltje niet eens, dit is gewoon zo gegroeid. Iedereen wilde met ons meedansen. Voor het plezier, sommigen ook met flinke ambitie. Dus zijn we maar gaan lesgeven. De besten trainen met de groep zelf mee. En de allerbesten nemen we soms mee op tournee.’