Adopteer mij

En dan is het tijd voor een column waarin het woord corruptie slechts eenmaal valt.

Moest gisteren in Rhenen zijn. De weg erheen is geen straf. Links van de weg glooit de Heuvelrug zich kilometerslang naar de eeuwige bossen toe, rechts zakt de tong van een door oud pakijs omhooggestuwd stukje Midden-Nederland gestaag de rivier in. De geometrie van lange houten tabaksschuren accentueert het subtiele lijnenspel van het landschap. Rechtsonder sjokt dan nog een koe rond, linksboven ontwaar je de suggestie van heus wild.

Af en toe onderbreken rotondes de vergezichten. Ruw wekken ze je uit je geografische gemijmer, met hun grote, geel met blauw en rode borden voorzien van dikke pijlen, die geheel volgens ambtelijke normen nog eens duidelijk moeten maken dat het bij dit rondje om een rotonde handelt. Dat je als je toch rechtdoor rijdt niet achteraf komt klagen, burger. Vervolgens ontdek je dat die bordjes die rotondes te huur aanbieden er nog altijd staan.

Het zal ongeveer een lustrum geleden zijn dat het lokale bestuur in haar collectieve wijsheid een wethouder binnenhaalde die wel eens schoon schip zou maken met de gemeentefinanciën. Een van de eerste acties was de verkoop van de openbare ruimte aan die nieuwe wethouder bekende reclameboeren. Het kostte allemaal veel vergadertijd, maar bleek uiteindelijk zo onomkeerbaar dat het collectieve bestuur zich er weer eens onsterfelijk mee maakte.

Een van die reclameboeren deed in rotondes. Volgens de wethouder bespaarden de drie rotondes die hij onderhands verkocht jaarlijks zesduizend euro onderhoud door de plantsoenendienst. Dat leek me een vrij optimistische schatting. Eerder -dacht ik- hielp de wethouder weer een andere bekende aan een klusje, want – zo leerde ik van een ingewijde- deze reclameboer was de echtgenoot van een naburige collega en partijgenoot van de wethouder. Ik weet niet meer waarom, maar dat schreef ik toen maar niet op.

Intussen zijn beide wethouders verdwenen. De ene wethouder heeft het kennelijk te bont gemaakt en is met pek en veren verjaagd naar het Noorden des lands. De andere wethouder daarentegen is gepromoveerd tot provinciaal wethouder. Ze heet nu gedeputeerde en doet de portefeuille mobiliteit. Haar man doet nog steeds in rotondes. Omdat hij ook zaken doet met de provincie, doet de gedeputeerde dus feitelijk zaken met haar man. Want de plaatjes hierboven zijn van provinciale rotondes. Die nog altijd te adopteren zijn.

Ik zou het woord corruptie niet in de mond durven nemen. Nee, het gaat hier om een succesvol netwerk dat baantjes en opdrachtjes evenwichtig onder elkaar verdeelt. Ja, die had een baantje nodig, zei een raadslid nog maar kortgeleden over een ander raadslid die de goegemeente verraste door zichzelf als wethouder naar voren te schuiven. Mocht je falen als wethouder, geen nood: dan kom je gewoon in andere gedaante terug in het netwerk, bijvoorbeeld als coach, of als bestuurslid bij een bestuursorgaan, zoals een Regionaal Bureau voor Toerisme, of desnoods bij een ondernemerskoepel.

Waar het om gaat is dat je incasseert, je koest houdt en braaf wacht tot het jouw beurt weer is. Dat die beurt komt is zeker, als je tenminste hebt bewezen dat je het systeem begrijpt en je koest kunt houden. Want het gaat er niet om dat dingen beter worden, maar dat je de vuile was binnen houdt en eeuwig de blijde boodschap blijft verkondigen.

Nu ik het eindelijk heb begrepen wil ik er ook bij. Adopteer mij. Ik zal gedwee zijn en nooit meer uit de school klappen. Echt niet.

Column verscheen eerder op Hillridge.nl, 22/09/2015

______________

Waardeer dit artikel!!

Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!

Geef een reactie