Op de grond zitten Mohammed en Hadil, twee kleine turfjes, broer en zus. Kinderfysiotherapeut Miriam van Campen lokt ze uit tot beweging, met blokken, een knuffel, met haar stem. ‘Deze twee werden hier letterlijk gedropt. Bijna een jaar oud was de een, de ander tien maanden ouder. Ze konden alleen maar liggen, als gevolg van ondervoeding en onderprikkeling.’ (677 woorden)
Nu, anderhalfjaar later, zitten de turfjes vrolijk met blokken te spelen. Klein zijn ze nog steeds, en achter in hun ontwikkeling. Maar gehandicapt blijken ze achteraf maar heel licht te zijn. ‘Jemenieten houden erg van kinderen. Kinderen zijn hier heilig. Alleen ontbreekt soms geld en kennis over opvoeding en ontwikkeling. Speelgoed hebben kinderen niet. Terwijl spelen zo belangrijk is voor hun ontwikkeling. Je moet kinderen prikkelen, daarna ontwikkelt het kind zichzelf verder.’
Sinds december 2005 is Miriam van Campen elke ochtend op het Al Eman Centre for Rehabilitation, een mytylschool in Sana’a, hoofdstad van Jemen. Miriam is vrouw van een diplomaat. Toen duidelijk was dat het ministerie haar man naar Jemen zou uitzenden, is Miriam gaan zoeken naar een eigen rol in Jemen. Als kinderfysiotherapeut lag het Al Eman istituut voor de hand. Financiering regelde de Nederlandse stichting gehandicapte kind Jemen, een club opgericht door voormalige Jemen-reizigers. ‘Ik kon natuurlijk ook thuis blijven zitten, maar daar heb ik geen zin in. Het is mijn beroep, en ik doe dit echt heel erg graag.
Duizend gehandicapte kinderen -van licht tot zwaar gehandicapt- vangt het instituut dagelijks op. Gelukkig brengen ouders hun kinderen steeds eerder, merkt Miriam na ruim twee jaar werken voor Al Eman. ‘Ik zie dat de gemeenschap begint open te staan. Vroeger werden deze kinderen in een hoekje gelegd, uit schaamte, want een gehandicapt kind zou een straf van God zijn. Dat begint te veranderen. Het is belangrijk dat ze hier zo jong mogelijk komen. Je moet zo vroeg mogelijk starten met de behandeling. Deze kinderen moeten ervaren, voelen dat ze met onze hulp kunnen leren zitten, mogelijk staan, soms zelfs lopen. Anders, vanaf een jaar of zeven, acht, is er weinig meer te redden.’
Miriams komst heeft wel het een en ander veranderd. Veel speel- en beweegmaterialen zijn toegevoegd. De timmerman maakt speciale stoelen en apparaten, en zaagt grote blokken schuimplastic tot kussens, onmisbaar bij de bewegingsoefeningen. ‘Toen ik hier kwam werden de kinderen eigenlijk alleen op de mat behandeld, maar dat stimuleert onvoldoende. Wat ik de mensen heb bijgebracht is door spelen en bewegen de kinderen hun beperkingen te laten overwinnen. Ik heb hun functioneel leren denken: dat ze zich moeten richten op wat de kinderen wel kunnen. En dat kan heel veel zijn. De gedachte dat ze toch niets kunnen, die is nu weg.’
Ook houdt de staf dossiers bij, en is er een vaste intakeprocedure ingesteld. ‘Voordat ze met hun handen gaan werken, moeten ze eerst alles op een rijtje hebben. Wat is de achtergrond van het kind. Wat hebben de ouders gedaan, wat doen ze nu. En eerst kijken naar het kind, onderzoek doen. Een diagnose stellen kan niet, daarvoor moet je arts zijn. Maar je kan wel voorzichtig iets constateren, een spasme, of een quadriple. En van daaruit kan je een behandelplan opstellen.’ Verder heeft Miriam een stagiair van de Tilburgse academie voor lichamelijke opvoeding geregeld, voor de gymles.
Kennis is -zoals altijd en overal- de sleutel tot vooruitgang. Het bijscholen van het personeel, daar zit de meeste winst. Twee van de ‘meiden’ – Awateff (26) en Taisir (20)- zijn intussen Miriams speciale project geworden. Een opleiding hebben ze nooit gehad, behalve middelbare school. Nu worden ze alsnog omgeschoold tot ‘halve’ kinderfysiotherapeuten. ‘Er zit heel veel in. Ze zijn enorm betrokken. Ze denken al lang niet meer over de straf van God, en kennen al heel wat van de terminologie uit de fysiotherapie. De testen die ik voor ze ontwerp leggen ze stuk voor stuk met goed gevolg af. Als ik volgend jaar vertrek, zullen ze het ook zonder mij wel redden. En toch ga ik de meiden naar Nederland halen. Ze moeten op cursus om hun kennis verder te vergroten, zodat ze geprikkeld blijven.’
Waardeer dit artikel!!
Bovenstaand stukje werd je gratis aangeboden. Als je dat waardeert en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.
NB: Zonder kosten, elke cent komt in het journalistenbeursje
Naar doneren, veilig en in twee kliks. Thnx!